Bertsu saioak eta txapelketak

Ondoko bertsularien lekukotasunen irakurtzeko egin klik beren izenean edo beren argazkian.

"Beraz, ene lehen pertsua leihoaren kanpotik eman banuen ere, hortik laster hasi nintzan barneko alderat ere sartzen, bai eta pertsu gehiagoren emaiten.

Ez dakit noiztik, bainan aldia hartan Urepeleko ostatuetan izaiten ziren, bi trago eginez geroz, pertsutan hasten zirenak karraskan. Ikusi izan ditut artzen, eta nihaur ere bai ari izan, lau edo bortz lagun jarri mahain baten inguruan, arnoa ekar arazi eta hori : pertsua bururatzen ez zuenak paga.

Eni ez zaut behin ere gertatu pagatu behar izaitea; zerbait gisa moldatzen nintzan beti bururatzeko".

"Lotsa etorri baino lehen, deia gu hasia ginen.

Eta horregatik pentsatzen dut gero jende aurrean ez garela sobera lotsatu izan. Seguraski momentu batez pentsatu izan dugu zertan ari ginen, zer zen, baina momentu hori etorri zaigunerako nola azala egina genuen, seguraski horrek lagundu digu.

Beste batzuei gogorra egiten zaie eta tentsio handia bizi dute. Nik ez dut inoiz sufritzerainoko tentsiorik izan".

"Ni zortzi urtetan hasi nintzen. Gero hamabi urtetan utzi nuen eta hamabost urtetan berriz hasi nintzen Hendaian. Talde berri bat sortu zen irakasle berri batekin eta gero, pixkanaka pixkanaka, Oiartzunera joaten hasi ginen. Orai Oiartzunen dugu lagun taldea eta hara joaten gara.

Oso lagunarte sanoa izan dugu beti, eta hori da bertso eskola bat aitzina eramateko modu bakarra. Bertsoa aitzakia bat da. Ez da beharrezkoa bizitzan eta orduan, ez baduzu lagunarte motibagarririk, oso errex uzten duzu.

Ez naiz ongi oroitzen zein zen gure lehen emanaldia jendearen aurrean, baina ez dut oroitzapen txarrik, ez nintzen traumatizatu eta hori ere inportantea da. Sufritu duzun gauza batean ez duzu segitu nahi.

Orai beldurra baino tentsioa sentitzen dut. Eta tentsioa behar da.

Lasaitasun gehiegi da txarra inprobisatzeko. Erreflexuak erori egiten zaizkizu eta, urduriegi egotea txarra den bezala, erabat blokeatuta zaude. Baina urduri bai, hasi aurretik, jende aurrean kokatu arte. Gustatzen zait bertigo hori. Momentu hori oso indartsua da"

"Oroitzen naiz nire lehen saio publikoaz. Hameika urte nituen. Arrasaten zen, eskolarteko txapelketako Euskal Herriko finalan.

Han agertu nintzen, nire galtza motzekin… Urduri nintzen, baina ongi, ez nuen presiorik sentitzen batere. Niretzat beti izan da jolas bat bertsolaritza eta ez nuen lotsa berezirik pasa ere. Lotsa gero pasa dut irakurri ditudalarik bertso horiek ! Uste dut esperientia polita izan zela.

Traumatikoa izan zitekeen : hameika urterekin bat-batean publiko aitzinean bota behar dituzu bertso batzu, ez duzu inoiz egin horrelakorik, gainera txapelketa da, epaitua zira, prentsan ateratzen da… Baina azkenean, publikoak begi onez ikusi ninduen. Sobera, behar bada. Orai arte, beti ikusi naute neska eta txikia, aski zuten horrekin. Alde batetik ongi etortzen zait ez hain kritikoa izatea, bestetik ongi izanen zen berdin epaitzea.

Sari batzu ukan ditut : eskolarteko txapelketetan, iparraldean txapel batzu, Xenpelar sariketa eta Lizardi sariketa, 2004ko irailean. Harro naizen bakarra da Lizardirena. Hor pentsatu dut : bai, merezi duzu. Lehen aldiz asumitzen dut sari bat"

"Oroitzen naiz taularen gainera igo nintzen lehen aldiaz. Ez dakit noiz zen baina erraten ahal dut Sustrai Colinari bota behar niola agur bat.

Ttipi-ttipiak ginen eta horiek bazuten bertso-saio bat egiteko eta nik bota behar izan nion lehen agurra.

Nahiz aitzinetik prestatua nuen, beldurra sentitu nuen. Baziren nirekin hiru lagun eta gauza bera egin behar zieten bertsolari desberdinei eta gogorra izan zen.

Gero usaia hartzen da, beharrik. Azkenean plazer hartzen dugu.

Urte guziz parte hartzen dugu eskolarteko txapelketan, hemezortzi urte artekoentzat. Iparraldean kanporaketa bat egiten dugu eta bi edo hiru joaten dira finalera.

Eta horretan bai parte hartu izan dut. Ez da sekulan errexa"