Irakaskuntzan hobetzeko behar duguna: arrazionalagoak eta errealistagoak izan. Utopiak ondo daude baina errealitatea tematia da oso. Ez gaitezen korrontearen kontra igeriketan ibili. Are gehiago, zezenak atzetik datozela susmatuz gero hobe duzu jende guztiak hartu duen norabide berean korrika egitea… (Eta herren bazaude, oihuka ezazu, EZ EGIN KORRIKA, OKERRAGOA IZANGO DA ETA!)
Izan zaitez arrazionala. Izan zaitez errealista!
Beste ikasturte bat igaro da eta dagoeneko nire aurtengo kanpaina auto-ebaluatzen hasi beharko nuke. Egindako akatsetatik ikasteko eta… Continue reading →
Interneten nabigatzen, hamaika leihotxo batera zabalik eta Friendfeed sistemari jarraiki (Jolaus << Mikel Etxarri) bideo hau ikusi dut beste bideo honen audioa entzuten ari nintzen bitartean…
Ez nau harrituko inork ez badu horri buruzko iruzkinik idazten.
Gaur, irratian, entzun dut Madrilen berriro piztu dela polemika handia neska baten buruzapiaren inguruan. Kazetariei, nonbait, gaia gustatzen zaie. Hezkuntzari buruz guztiok gara aditu, guztiok ibili gara ikasle, eta gaia xinplea denean edo modu xinplean erabil daitekeenean, hobe.
Badirudi neska bati debekatu zitzaiola burua estalita egotea ikasgela batean. Gure kulturan ez omen da errespetuzkoa burua estalita egotea ikasgelan. Gure ikastetxean ere debekatuta dago horrela janztea ikasgelan bertan:
Gure ikastetxean ere debekatuta dago horrela janztea. Neska honi edozein irakaslek esan beharko dio kapela eranzteko. Gure arautegia zorrotza da janzkera kontuetan.
Beno, kapela ezin da ikasgelan bertan erabili, baina, nik dakidala gure ikastetxean ez zaio inori buruzapia ekartzea galarazi. Ala bai?
Zein da zeure iritzia? Kapelak eta buruzapiak onartu behar dira ikasgeletan? Zergatik? Zuk egin beharko bazenu gure ikastetxeko barneko arautegia, onartuko zenituzke buruzapiak? Kapelak? Hainbat erlijiotako ikurrak?
Debekatu beharko lirateke erlijio ikurrak ikasgeletan?
“…en su foro interno sólo cumplen un trámite impuesto y prolongado, que no satisface ninguna expectativa vital, que no les orienta adecuadamente ni les da estímulo ni soporte adecuados y que no produce lo más importante que debería producir, que no es otra cosa que el deseo de continuar aprendiendo y el convencimiento de que vale la pena hacerlo”.
“Públicamente se da la impresión que con algo más de financiación, más formación del profesorado, más exigencia sobre éste, más control externo del rendimiento de los alumnos y algunas bienintencionadas apelaciones a los pactos, a la cultura del esfuerzo y al refuerzo de la autoridad se va a conseguir enderezar la situación. Pero no se trata tan sólo de resolver problemas que se agravan, sino que la sociedad del conocimiento requiere enfoques nuevos en pedagogía y organización, así como nuevas métricas, especialmente en el campo de la evaluación”.